Mac 'n Cheese

Op deze blog zal ik regelmatig recepten posten. Omdat ik koken nu eenmaal leuk vind. Verwacht geen haute cuisine, ik ben meer van de huiselijke maaltijden die niet al te moeilijk zijn. Maar ze zijn wel héél lekker, geloof me!

De eerste in de serie 'Recepten' is macaroni and cheese, één van Amerika’s favoriete guilty pleasures. En stiekem ook eentje van mij. De gemiddelde Amerikaan maakt hem uit een doosje met daarin poederige nepkaas, smaakversterkers en droge macaroni. Ik niet, ik maak hem met káás! En bechamelsaus en macaroni. En ontbijtspek. Want alles wordt alleen maar beter van ontbijtspek.

Ik ben nog steeds op zoek naar de juiste kaas-tot-kaas ratio maar voor nu heb ik gekozen voor een combinatie van belegen kaas en Parmezaanse kaas. Omdat die allebei in mijn koelkast vertoefden deze avond. Enkele jaren terug maakte ik dit ook al vaker, gebaseerd op een recept uit de Allerhande. Daar ging alleen kaas in en geen bechamelsaus. Een tijd terug zag ik een recept van mijn favoriete Youtuber aller tijden: Laura Vitale.

In aflevering 209 om precies te zijn, bereidt Laura Vitale haar eigen mac ’n cheese op on-Amerikaans lekkere wijze. Met maar liefst drie soorten kazen: mozzarella, cheddar en Parmezaanse kaas (wat verwacht je anders van een Italiaanse!) En bechamelsaus waar ze vervolgens de kazen doorheen roert om alles extra romig te maken.

Haar variatie probeer ik te evenaren maar in plaats van cheddar heb ik toch liever een smaakvolle Nederlandse kaas, zoals belegen of oude kaas. De Parmezaanse kaas heb ik altijd in mijn koelkast (geleerd van Laura Vitale) dus dat levert altijd lekkere dingen op. 

Voor twee personen:

Ongeveer 150-200 gram macaroni

100 gram geraspte belegen kaas of oude kaas

100 gram geraspte Parmezaanse kaas (zelf raspen van een blok, geen potje kopen)

30 gram boter

30 gram bloem

230-40 ml melk (ik gebruik een Amerikaanse cup, dat is 236 ml)

Ongeveer 125 gram ontbijtspek

Paneermeel

Olijfolie

Zout en peper

Kook eerst de macaroni al dente en bak het ontbijtspek uit in een pan. Giet de macaroni goed af en laat het ontbijtspek uitlekken op keukenpapier. Dan gaan we de bechamel maken:

Verwarm de boter in een pannetje op laag vuur en voeg de bloem toe als de boter bijna is uitgeschuimd. Blijf driftig roeren om het één mengsel te laten worden en laat de bloem minimaal een halve minuut verwarmen. Dan gaat de ‘bloemsmaak’ weg. Voeg daarna voorzichtig in scheutjes de melk toe en blijf ondertussen roeren totdat je een mooie, gladde saus krijgt. Haal de pan van het vuur en roer er wat zwarte peper doorheen. Een beetje verse nootmuskaat is ook best lekker.

Meng de geraspte kazen door de saus heen maar laat een handje of twee aan kaas over, dit kun je later over de schotel strooien. Roer het ontbijtspek door het kaasmengsel heen en voeg er nog een beetje zout en peper naar smaak aan toe. Niet teveel want de kazen en het spek maken het al behoorlijk zout.

Giet alles in een ovenschaal en strijk het mooi glad. Strooi de achtergehouden kaas en het paneermeel (ongeveer evenveel als de kaas) over de schotel en druppel er een beetje olijfolie overheen. Dit zorgt ervoor dat het een mooie korst krijgt aan de bovenkant.

Laat het ongeveer een kwartier in een voorverwarmde oven op 200 graden mooi bruin worden. Daarna, geniet!

Waarom JWOWW president moet worden

JWOWW of Jenni(fer) Farley, bij kijkers van het befaamde Jersey Shore gaat nu meteen een belletje rinkelen. Ik ga Jersey Shore niet verder toelichten, ik beperk me tot het uitleggen waarom Jenni mijn favoriete personage is.

Tussen het geslettebak en anabolengepomp door heb je binnen de club van JS één absolute engel: Jenni Farley. Ze is met afstand de perfecte guidette: zonnebankbruin, een killer lijf met ‘verbeterde’ borsten, een platte Jersey tongval, extensionslang donker haar en een bitchy blik bij uitstek. JWOWW is haar bijnaam, een betere bijnaam is er niet voor deze vrouw. Wat J-LO is voor Jennifer Lopez, is JWOWW voor Jenni Farley.

Jenni is nergens bang voor en trekt zich nergens iets van aan. Ze heeft mijn hart gestolen toen ze tijdens één van de allereerste afleveringen de volgende woorden sprak: ‘I am like a praying mantis, after I have sex with a guy I will rip their heads off.’

Voor mij, een meisje dat bijna 4,5 jaar verkering heeft met dezelfde man, een uitspraak die héél erg ver van mij afstaat. En me ondertussen intrigeert. JWOWW intrigeert me, ik wíl haar bijna zijn. In alles verschilt ze van mij: implantaten, tatoeages, extensions, nepnagels en zonnebanken maken mij alleen maar bang. Ik bewonder JWOWW. In Guido’s Paradise is Jenni de enige, ietwat normale vrouw. 

Sammi ‘Sweetheart’ is een enorm aanhankelijke, labiele parodie op het fenomeen ‘vrouw’ door haar geklit met Ronnie die haar allang zat is. Pas in het laatste seizoen kreeg ik weer een tikje respect voor haar. Een beetje dan. Snooki en Deena zijn voorbeelden van vrouwen die zichzelf totaal niet in de hand hebben; ze drinken en humpen alles wat los en vast zit, ze ‘vergeten’ hun ondergoed aan te trekken, ze huilen en schreeuwen om niets, lopen als loopse teefjes achter de mannen in het huis aan en als klap op de vuurpijl gaan ze ook nog eens met elkaar naar bed. Veeg me op en draag me weg.

En dan is er nog altijd JWOWW die al enkele seizoenen lang bewijst dat ze wat betreft IQ mijlenver boven de andere vrouwen staat. Iedere avond in The Shore zie je JWOWW niet of nauwelijks (zo’n engel is het ook weer niet) ruziemaken. Ze ziet er lekker ordinair uit maar heeft wel altijd ondergoed aan. Ze danst sexy maar is niet stomdronken. Jenni heeft alles onder controle. Sterker nog, iedere aflevering weer zie je JWOWW haar huisgenoten van de grond af rapen en naar huis escorteren. Ze zegt tegen haar vriendinnen dat ze stil moeten zijn als de politie langskomt zodat ze niet worden opgepakt voor openbaar dronkenschap. Ze maant de huilende Deena een zwangerschapstest te doen omdat ze van streek is, ze checkt bij de verdrietige Ronnie na een ruzie met Sammi en roept The Situation op om Snooki met rust te laten. Jenni zorgt voor rust in het vaak roerige huis.

Jenni staat niet alleen voor iedereen in het huis klaar met haar adviezen, tegenwoordig vind je haar adviezen en wijze levenslessen gebundeld op internet. Op de site JWOWW.com schrijft Jenni over allerlei onderwerpen, van hoe je de beste tan krijgt tot wat je níet moet doen op Valentijnsdag. Alvast één wijze les: wees niet zo stom om tot Valentijnsdag te wachten om je crush uit te vragen.

Haar beste post, in mijn ogen, is toch wel de P.I.L.F.’s (Presidents I’d Like to Fuck). Zo zegt Jenni over George Washington: ‘Who knew that the guy on the coin you use to get your laundry done was a bit of a looker. He can join me for some GTL anytime he wants!’ De blog van Jenni is leuk om te lezen en voelt ‘echt’. In tegenstelling tot veel andere websites van beroemdheden, heb ik daadwerkelijk het idee dat het echt Jenni is die achter haar laptop kruipt om stukjes te schrijven. Het is net alsof ze mijn vriendin is.

Als dit alles nog niet alles genoeg is, deze bezige bij heeft ook nog een boek geschreven. En dit boek heeft de beste titel die een boek kan hebben: The Rules According To Jwoww: Shore-Tested Secrets On Landing A Mint Guy, Staying Fresh To Death, And Kicking The Competition To The Curb.

In dit boek beschrijft Jenni alles wat je als vrouw moet doen om een Guido aan de haak te slaan. Daarnaast is het schijnbaar ook een goed boek voor mannen, die kunnen hier namelijk uit leren wat ze moeten doen om een vrouw van het kaliber JWOWW aan te kunnen.

Ik wil dit boek hebben. Ik wil alles leren wat JWOWW mij kan leren. Over mannen, over de liefde en het leven. JWOWW is ongetwijfeld het intelligentste personage bij Jersey Shore, of ze doet in ieder geval prima alsof. Of ze lijkt gewoon erg slim tegenover de rest van de cast. JWOWW zou zelf de ultieme P.I.L.F. zijn. Ik zeg: JWOWW moet buiten het JS huis gaan treden en de dingen groots gaan aanpakken.

Met JWOWW als president van Amerika zou de wereld anders zijn. Iedereen zou tannen en naar clubs gaan. Iedereen zou een stuk gelukkiger zijn. Iedereen zou rolletjes ham eten. Iedere vrouw zou hakken van twaalf centimeter hoog dragen terwijl ze lopen op grindpaden. Iedereen zou een toffe bijnaam hebben. Het leven zou zo makkelijk zijn geweest als JWOWW de baas was geweest van de wereld. 

Nogmaals ik. Omdat het kan!

Nog een keer een stukje over mijzelf? De narcist in mij zegt ja. Het vorige stukje ging vooral over mijn studie en mijn mislukte poging tot het worden van leraar. Nu ga ik eens proberen iets over mezelf te vertellen. Dat vind ik best moeilijk, een belangrijke reden waarom ik in het verleden steeds stopte met bloggen was omdat ik niet zo heel graag over mezelf vertelde. Nu moet ik daar maar eens een eind aan maken.

Goed dan, hier iets over mij:

Sophie

* 1,63 lang, gewicht wordt niet gepubliceerd.

* Eet graag erg gezond maar kan niet zonder koffie.

* Drinkt graag speciaalbier. En eet graag ijs.

* Is er pas na haar twintigste pas achtergekomen wat nu precies haar natuurlijke haarkleur is.

* Is drie jaar geleden ruim tien kilo afgevallen.

* Leest graag allerlei boeken maar maakt hier te weinig tijd voor.

* Heeft een enorme fascinatie met oude boeken, ook al stinken ze soms enorm.

* Woont samen. Met een man. En een leger lieveheersbeestjes.

* Woont ruim een jaar in een appartement met prachtige hoge ramen maar heeft deze nog nooit gelapt. (Tussenstand: één keer!)

* Is gek op plaatjes en filmpjes met pluizige beestjes.

* Houdt van gezelschapsspelletjes maar heeft een hekel aan alle vormen van kaarten. (behalve jokeren uit nostalgische overwegingen.)

* Is in Nijmegen geboren, heeft echter gewoond in Boven-Leeuwen tot haar zesde en daarna in Uden tot haar negentiende.

* Woont sinds haar studententijd in Nijmegen.

* Heeft een volbloed Limburgse familie en ouders die tegen elkaar dialect praten.

* Verkeert daardoor sinds jaar en dag in een hevige identiteitscrisis.

* Ze weet immers niet of ze nu Limburgs, Gelders of Brabants is.

* Voelt zich in ieder geval ontheemd als ze niet in het oosten van het land verkeert.

* Houdt van Harry Potter maar heeft een hekel aan alles dat enigszins ‘Fantasy-achtig’ is.

* Haar favoriete memes zijn ‘Forever Alone’ en ‘Ridiculously photogenic guy’

* Kijkt het liefste naar televisieprogramma’s met de volgende clichés: tienermoeders, dikke kinderen, dikke mensen in het algemeen, koks, wannabe-modellen, mensen met schulden, mensen met een bespaarobsessie, mensen die veel schoonmaken/mensen die nooit schoonmaken, Oprah.

* Heeft een obsessie met haar eigen wenkbrauwen en met die van haar geliefde.

* Fokte waterspinnen in de zomer toen ze op de basisschool zat.

* Is nu erg bang voor spinnen in het algemeen.

* Heeft onder andere een killer worteltjestaart, tomatensaus en gehaktbrood in haar receptenrepertoire.

* Heeft een beetje telefoonangst.

* Valt bij het kijken van 90% van alle films voor het einde in slaap.

* Is gefascineerd door de jaren 80 en 90.

* Vindt dieren erg leuk. Is daarom enorm in haar nopjes met haar achternaam.

Ik.

In het verleden heb ik verscheidene pogingen gedaan een weblog bij te houden. Allemaal gestrand, waarom? Omdat ik lui ben. Ik de interesse verloor. Ik geen idee had waar ik over wilde schrijven. Ik ‘te druk’ was met andere dingen (lees: weblogs van anderen lezen bijvoorbeeld). Ik mijn eigen stukjes niet leuk vond om te lezen. Omdat ik lui was, had ik dat al gezegd? Dit stukje heb ik al in januari van dit jaar geschreven. Het is inmiddels mei, kun je nagaan. Ik heb er ook lang over nagedacht of ik dit wel online zou zetten, maar weet je wat, ik doe het gewoon.

Maar nu is alles anders, nu ben ik namelijk iemand anders. Ik ben geen student meer, ik ben afgestudeerd. Een baan heb ik nog niet maar ik ben verwoed aan het solliciteren. Ondertussen werk ik bij de thuiszorg en geef ik veel te veel bijles aan scholieren. Wat ik nu precies wil weet ik ook niet. Voorlopig wil ik geen leraar worden, dat weet ik wel. Er zijn echter nog zoveel andere mogelijkheden. Jarenlang heb ik me op mijn studie gefocust, welke vakken wilde ik volgen? Waar ging ik mijn scriptie over schrijven? De studie: dat was mijn nummer één prioriteit. Het jaar 2010 stond in het teken van mijn bachelorscriptie en het behalen van mijn mastervakken. Het jaar 2011 draaide bijna volledig om het schrijven van mijn masterscriptie en het uiteindelijke afstuderen.

Ik dacht: weet je wat, ik word leraar. Lekker makkelijk, leraar. Meteen doorstomen na mijn scriptie, lekker nog een jaartje onder de pannen en nog een bevoegdheid halen ook. Komt altijd van pas. Dus zo geschiedde. Heel erg veel had ik er niet over nagedacht, ik had eigenlijk geen idee of ik wel leraar wilde worden. Het was meer dat veel studiegenoten ook diezelfde opleiding gingen doen en het mij ook wel een logische keuze leek. Wat moest je anders als neerlandicus?

Maar nu is het 2012. Vlak voor het nieuwe jaar heb ik besloten te stoppen met de lerarenopleiding, mijn 24^e verjaardag op 12 december 2011 heb ik in tranen doorgebracht. Die dag maakte ik de moeilijke beslissing te stoppen met de lerarenopleiding. Ik zag het totaal niet meer zitten, de stress werd me teveel, ik zag er enorm tegenop om zelfstandig les te gaan geven en ik was zo verschrikkelijk moe. Ik vond het ook niet bepaald leuk, tenminste die paar maanden niet. Iedere dag kwam ik oververmoeid thuis en barstte ik in tranen uit. Van de stress kon ik bijna niet eten overdag en ’s avonds weer veel te veel. ’s Nachts sliep ik vaak niet.

Of ik spijt heb? Nee, absoluut niet. Het waren een paar zware maanden maar ik heb er wel ontzettend veel van geleerd. Over het onderwijs en vooral over mezelf, namelijk dat ik nu niet geschikt ben voor het leraarschap. Misschien over een tijdje wel weer, ik zie het wel.

Het jaar 2012 had ik net als voorgaande jaren dus ook al zo goed als uitgestippeld. Ik zou mijn leraarbevoegdheid halen en na de zomervakantie op zoek gaan naar een baan. Dat is dus anders gelopen. Voor het eerst in jaren is mijn leven niet uitgestippeld en ben ik vrij om te doen wat ik wil, een heel fijne maar ook beangstigende gedachte. Want wat moet ik in godsnaam doen? Daar zit ik dan, master of arts, en geen idee wat ik wil wat met mijn leven. Ik zie wel wat er komt, ik wil mezelf wat beter leren kennen. Wie ben ik eigenlijk en wat wil ik?

Eén van mijn goede voornemens voor 2012 was daarom om mezelf eens wat beter te leren kennen én om een baan te vinden. Met beide ben ik nog steeds veel bezig. Daarnaast wil ik weer een gezonder eetpatroon krijgen en weer volop gaan hardlopen. Want van hardlopen, daar word ik gelukkig, vrolijk en slanker van. En nu enkele maanden later, doe ik dat nog steeds. Daarnaast ga ik ook dit jaar weer proberen meer tijd te besteden aan de dingen die ik graag doe zoals koken, lezen, misschien zelfs weer schilderen. En ik ga natuurlijk de mensen om mij heen extra veel aandacht geven. En zorgen voor wereldvrede.

En deze weblog eens bijhouden. Als het niet goed lukt, wijs me er op. Ok? Afgesproken!

Het wordt trouwens geen ‘zware’ weblog vol beslommeringen zoals dit stukje doet vermoeden, ik ben soms namelijk ook best grappig.

Welkom

Nou, dit is 'm dan. Mijn blog die ik zovelen beloofd heb. Later volgen er meer updates. Doei! Oh, en welkom!