Ik ben burgerlijk. Dat zeg ik hardop. Ik behoor tot
een zekere sekte van vrouwen die graag binnen op de bank zit met een kop
thee op tafel en een mintgroene pyjamabroek aan de billen. Sex and the city mag
dan mijn favoriete serie ooit zijn, mijn leven lijkt niets op dat van de hippe
Carrie & Co.
Ik woon al ruim anderhalf jaar samen vóór mijn
vijfentwintigste. Wel in de bruisende binnenstad, dat dan weer wel.
Mijn geliefde en ik hebben ‘samen’ een auto. Samen staat
tussen haakjes omdat hij verreweg de meeste kilometers maakt.
Onze vriendenkring (let op het gebruik van ‘ons’ en ‘wij’
in dit stukje) bestaat grotendeels uit andere stellen.
Mijn zorgverzekering is geregeld via het werk van mijn
geliefde. Omdat we korting kregen.
We eten altijd brood dat afkomstig uit onze
vriezervoorraad.
We eten gemiddeld twee keer per week aardappelen. Maar die
zijn gewoon lekker. Echt waar.
We eten bijna altijd rond 18.00, omdat mijn geliefde dan
thuis is van werk. En als hij later thuis is dan belt hij mij eerst.
Ik plan in wanneer ik bepaald wasgoed het best kan wassen.
En raak in de war als mijn zelfbedachte schema door de war wordt gegooid door
allerhande zaken.
Ik heb een favoriete soort dweil en schuursponsjes, ik wil
nooit meer iets anders.
Ik slaak een zucht van pure tevredenheid als ik een zware
tas vol boodschappen de trappen op heb weten te slepen.
Als ik ’s avonds met koud weer niet meer de deur uit hoef, trek ik graag
mijn mintgroene-met-stipjes-pyjamabroek aan, die je reinste ‘ik wil tot mijn
zestigste geen seks meer’ mentaliteit uitstraalt.
Ik heb mijn geliefde een kerstkaart rond laten sturen
namens ‘ons’, een zelfbewerkte vakantiefoto met jolig groen en rood en een
Kerstmannetje erbij.
Ik betrap mezelf erop dat ik dingen zeg als: ‘Doe mij maar
een lekker WIJNTJE.’ Of ‘Poe, niet zoveel hoor, ik moet morgen vroeg op.’ Of:
‘Hèhè, het is hier weer stralend schoon!’
Dit was weer even genoeg. Zwelgen in zelfmedelijden, dat ga
ik doen. Waar is mijn leven toch gebleven? Mijn haar mag misschien redelijk
lang zijn en snel aangroeien, mijn wilde haren ben ik allang kwijt.
Haha, de mintgroene-met-stipjes-pyjamabroek! Die ken ik ook nog wel!
BeantwoordenVerwijderenMmm.. Ik ben dus ook burgerlijk (al heb ik een zwarte) Thanks Sophie!
BeantwoordenVerwijderenLos van het wasschema, deel ik dit alles met je. Daar gáát m'n hippie-reputatie.
BeantwoordenVerwijderen