Het is weer zover

Verdikkie, ik heb weer eens een afte. Het lichamelijk ongemak dat enkele keren in het jaar terugkeert, zo al vanaf mijn vroege prepubertijd. Ik geef mijn plaatjesbeugel de schuld. Die godvergeten plaatjesbeugel, die mijn tandvlees kapot rukte als ik op controle was geweest. Ik liet mijn beugel in duizend kleurtjes opzetten door de orthodontist, om het leed te verzachten. En omdat ik van kleurtjes hield (hou met heel mijn hart). Het zag er niet uit, maar puisten had ik toch ook al, en haarmascara. Ook in kleurtjes.

Terug naar de aftes. Ze zijn lelijk maar een buitenstaander ziet ze toch niet. Ze zitten op vervelende plekjes aan de binnenkant van mijn lip, tandvlees of tong. Als ik een tomaat eet begint het te prikken. Meestal heb ik kleintjes, af en toe een grotere. Ik heb ook weleens gehad dat ik sliste omdat praten pijn deed. Niet leuk.

Hoe ze zijn ontstaan? Geen idee en google maakt me nauwelijks wijzer. Ik geef de plaatjesbeugel de schuld, daar is het kwaad mee begonnen en het is nooit meer weggegaan. Als ik enkele dagen ongezonder eet en meer alcohol drink (zomerfeesten, carnaval), dan weten ze me snel te vinden. Dan negeer ik ze zoveel mogelijk tot ze het vanzelf opgeven en verdwijnen. Ik eet wat meer groente en fruit al zal dat vooral een placebo-effect hebben. Geeft niets, ze gaan toch nooit meer helemaal weg. Ik zit deze onruststoker even uit, en dan is het weer enkele maanden wachten op de volgende. ik zal hem weer geduldig opwachten, tot dan sucker!