Hopeloos onterecht ondergewaardeerde CD's

Ik luister graag naar muziek. Mijn muzieksmaak is erg afwisselend en vooral schaamteloos, ik luister net zo lief naar Glee als naar Sonic Youth. Ik ben niet echt de geschikte persoon om je helemaal op de hoogte te stellen van allerlei nieuwe bandjes en albums, daar ben ik veel te langzaam voor. Ik luister niet naar muziek om de waarde te bepalen maar om te dromen, te mijmeren, te huilen of te dansen. Met name dat laatste doe ik graag. Toch, ik vind bepaalde dingen (onderbouwd) leuk en daar ga ik iets over vertellen.

Sommige albums zijn wat mij betreft ondergewaardeerd. Ten onrechte. Ik vind ze namelijk fantastisch. Ik ga precies vertellen waarom. Hier een top-drietje van, in mijn ogen, hopeloos onterecht ondergewaardeerde cd's. Tijd om er een eind aan te maken.

1. No Doubt - Return of Saturn

Ah, No Doubt. Het feit dat ze weer bij elkaar komen deed mijn tienerhartje sneller kloppen. Ik heb in mijn jongere jaren veel naar No Doubt geluisterd en met name naar deze CD. Volgens trouwe fans en gerenommeerde muziekjournalisten is dit het 'minste' album van No Doubt. Het roze-haar-van-Gwen tijdperk. In termen van verkoopcijfers zeker als je het vergelijkt met hitlijstknaller Tragic Kingdom, met Return of Saturn heeft No Doubt destijds veel fans verloren. Ik vind het echter een prachtig album, het is geen heel vrolijke cd maar ieder nummer is doordrenkt met (liefdes)verdriet, wanhoop en woede. Zelfs in de blijere nummers zoals New klinkt Gwen breekbaarder dan ooit. Ik hou ervan, mijn favoriete nummers zijn Simple kind of life en Six feet under. Gwen alsjeblieft, drop die Harajukurapshit en maak weer een RoS. Je hebt er dan zeker één fan mee terugveroverd.

2. Tori Amos - Strange Little Girls

'Oh, dat coveralbum.' Dat zeggen Torifans nog weleens als het over Strange Little Girls gaat. Het verkocht wel weer goed in vergelijking met haar vorige CD's maar onder fans zie ik het vrijwel nooit in topvijfjes langskomen. 
Het is echter niet zomaar een cd met slechts covers, Toricovers zijn nooit simpele covers. Ieder nummer is zo anders aangepakt dan het origineel dat het compleet andere versies worden. SLG is daardoor een heel interessant album geworden waarin Tori lekker veel heeft geëxperimenteerd. Zo doet ze een poging tot rappen (nouja, hijgerig fluisteren is het meer) in Bonnie & Clyde '97 van Eminem en gaat het dak eraf met gitaren, drums en synthesizers in Heart of Gold van Neil Young, waarin het origineel totaal onherkenbaar is geworden.
Kortom, SLG is zeker niet zomaar een inspiratieloos album met covers, het is een vreemde, maar lekkere draaikolk van Tori Amos ooit zo briljante maar knettergekke geest. Zeker de moeite waard.

3. Garbage - Beautiful Garbage

Garbage is zo'n band die bij mij niet veel fout kan doen. Zo ook niet bij dit album. Veel fans zijn blijkbaar afgehaakt door Beautiful Garbage maar ik (gelukkig) niet. Typisch voorbeeld van een band die een risico neemt, zichzelf wil vernieuwen en wat dan volgens 'kenners' en 'fans' niet goed uitpakt. Ouwe zakken. BG is anders dan andere Garbage albums maar niettemin leuk. Meer elektronicagedoe en hiphopinvloeden bijvoorbeeld, internet-geëxperimenteer, wat heel hip was in de jaren 00 vergeleken met de jaren 90. De eerste single Androgyny zette meteen de toon voor de rest van de plaat en werd slecht ontvangen door veel fans. Men moest gewoon wennen, tegenwoordig zijn zulke nummers niet meer weg te denken.
Het enige echt jammere aan dit album? Shirley Manson, de mooiste vrouw ter wereld, die ineens haar beroemde rode haar had gekortwiekt en platinablond had geverfd. Toegegeven, het stond haar wel. Maar wat staat die vrouw niet!

Oja, ik luister trouwens ook naar mannelijke artiesten hoor. Mocht je het je afvragen. Het is toeval dat dit voornamelijk vrouwen zijn.