De vadersandalen

Het fenomeen waar het volgende over zal gaan, heb ik enkele jaren geleden vastgesteld toen ik op vakantie was in Amerika. Toen ik omringd was door dit type schoen wist ik het zeker: alle vaders dragen een bepaald type sandaal. Hoe vaak had ik als puber al niet tegen mijn vader gezegd dat zijn sandalen ‘écht niet konden’? Ze zijn onuitroeibaar. Ik zeg het je.

Enkele jaren terug, de mooie zomer van 2009, verkeerde ik enkele weken in het zonovergoten Californië. Het weer was soms wat mistig maar doorgaans zonnig en droog. Kortom, weer dat uitnodigt tot het dragen van weinig kleren en luchtige schoenen. Eén type luchtig schoeisel dat wij meermalen zijn tegengekomen is dat van de sandaal.

Gewoon een simpele sandaal, bruin of zwart of een vaag kleurtje ertussenin, vaak ondefinieerbaar omdat de vader in kwestie zijn vriendjes al jarenlang in de kast heeft staan. Ietwat stoffig door de lange winters dat zij ver weg waren weggestopt in een donkere kast, wachtend tot ze er weer uit werden bevrijd en in de zon werden gelaten. Vaak zijn de sandalen versierd met een paar gele teennagels, harige voet of een sok die ooit wit was.

Wie draagt dan deze sandaal? Dat zijn dus vrijwel altijd vaders. En dan vaders zoals die van mij en die van mijn geliefde. Mannen van middelbare leeftijd met een korte broek, plattegrond in de hand, vissershoedje en een zonnebril met koordje.  Grijzend haar of half kaal, bierbuikje en een baard of snorretje is optioneel. Bijzonder opvallend vonden wij deze ontdekking dat vrijwel iedere voet met dit type sandaal toebehoorde aan een man die voldeed aan het voorgaande scenario.  Naar aanleiding van het zo vaak tegenkomen van dit verschijnsel hebben wij een theorie ontwikkeld, namelijk: vaders van middelbare leeftijd dragen vadersandalen op vakantie.

Wie herkent hier zijn eigen vader op vakantie in? Ik ken in ieder geval twee vaders die aan deze omschrijving voldoen: mijn vader en mijn schoonvader.  Ik weet zeker dat duizenden andere vaders precies dit soort sandalen dragen op vakantie, ongeacht de locatie, ongeacht het weer, ongeacht hun nationaliteit.

Op vakantie dan mogen die sandalen eindelijk weer. Ze zijn niet mooi maar oh wat lopen ze lekker, vooral met een sok erin. Jongens die gaan nog best een jaartje mee, of drie jaar, ze zijn ‘toch maar’ voor op vakantie. Die sok trekken we vervolgens lekker hoog op want korte sokjes, daar doen we niet aan. En witte enkels steken mooi af bij de rest van onze bruine benen aan het eind van de zomer.

De vader is blij dat hij zijn sandaal weer aan kan. Gewapend met zijn rakkers gaat hij de zomer tegemoet. Sandalen aan met korte broek, zonnebril met koordje, petje of vissershoedje en een plattegrond van de plaats van bestemming. Want vader weet precies waar we moeten zijn en wij volgen zijn sandalen getrouw iedere zomer weer. Want die sandalen, dat zijn niet zomaar een paar schoenen. Dat zijn vaders trouwe metgezellen, steun en toeverlaat in vakantietijden.

Mijn vader in zomerkledij kan ik uittekenen met zijn sandalen aan. Compleet met drie brillen, één op de neus, één op het hoofd en één aan een koordje. Als ik deze sandalen ergens zie denk ik aan vakantie in Zuid-Frankrijk, waar het warm was en ik alleen ijsjes wilde eten. Waar mijn ouders me meenamen naar een naaktstrand wat ik afschuwelijk vond als prepuber. Waar ik mijn eerste kus heb gekregen op een ‘Mexicaanse’ camping met drie cactussen. Waar ik urenlang heb getafeltennist en gezwommen in het zwembad. Zonder vadersandalen geen zomervakantie. Ik kan niet wachten tot ik ze weer ergens zie, dan is de zomer pas écht begonnen.