Mijn pan is kapot. Dit moet de stomste titel ooit zijn voor een stukje. Het is dan ook gewoon een stom bericht. Een stomme zin. Maar het is waar, mijn pan is écht kapot. Er heeft zich een drama in mijn keuken voltrokken: mijn trouwe, rode, zware pan heeft het leven gelaten. Is de pijp uitgegaan. Hij is dood. Verdikkeme.
En wat nu? Nu moet ik een nieuwe gaan kopen. Zonder fijne pan kan ik niet, ik en mijn pannen hebben samen al veel meegemaakt. De heerlijkste soepen, sauzen en chili's heb ik in mijn trouwe vriend bereid.
Mijn lieve kookmetgezel heeft me door stressvolle etentjes, spannende experimenten en inspiratieloze 'ik warm wel restjes op' momenten heengesleurd.
Samen lachend en huilend, (letterlijk) door het vuur. Ik, roerend met een houten lepel, mijn roze-met-beige toeristenschort omgeknoopt, dampend boven de kolkende massa vol smaak.
Dat is nu niet meer. Mijn pan is dood. Er zitten ondefinieerbare zwarte stukjes tussen de volmaakt rode saus de smaak te verzieken. Allemaal door mijn pan die zo nodig zijn zwarte laagje moest kwijtraken.
Het ergste van dit alles? Mijn pan heeft een portie versgemaakte bolognesesaus met zich meegesleurd het graf in. Daar gaat mijn avondeten. Tijd voor een boterham.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten