Opgepast: dit is een zeikblog

Een heel erge zeikblog, die ik schrijf nu ik ziek ben. Nu jullie dit lezen ben ik alweer volledig opgeknapt en heb ik mijn stukje vol koortsgevloek nog maar even aangepast. Anders wilde vast helemaal niemand ooit nog mijn blog lezen…

Wanneer ik ziek ben, ben ik erg gefrustreerd en is er tijdelijk geen spaan heel gelaten van mijn normaliter sprankelende persoonlijkheid. Een prima moment om het eens te hebben over mijn ergste teleurstelling op literair gebied van het afgelopen jaar. Een boek waarvan ik al vanaf het begin sceptisch had moeten zijn. Een boek dat werd geprofileerd als ‘hilarisch’ en de combinatie ‘grappig & ontroerend’ bestempeld kreeg, dit zijn recensiekreten waar gewoonlijk mijn nekharen van overeind gaan staan. Woorden waarvan mijn zintuigen op scherp gaan staan en alle literatuurminnende vezels in mijn lichaam gaan protesteren. En er stond ook nog: ‘Aangeprezen door Veronica Magazine’.

Ik had naar mijn instinct moeten luisteren. Maar dat deed ik niet.

Eerst even dit: mocht je dit boek nog niet hebben gelezen en wil je dat alsnog graag gaan doen, sla de rest van de tekst dan even over want er komen enkele ‘spoilers’ in voor!

Dus ik ging het lezen, de literaire topper van rond de jaarwisseling: De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween door Jonas Jonasson. Een boek waar ik goede verhalen over had gehoord en waardoor ik besloot ‘gewoon een lekker hypeboek te gaan lezen’.  Ik heb een lichte aversie jegens hypeboeken, van die Brunaknallers die ineens overal ongevraagd opduiken. Dit is ook zo’n boek.

Ik begon te lezen met de gedachte dat het vast hilarisch zou worden, want dat had ik van iedereen gehoord. Waar ik op stuitte was een aaneenschakeling van ‘toevallige’, onbegrijpelijke gebeurtenissen die ongelofelijk veel ‘effect’ hebben. ‘Goh, wat een schattig mannetje die Allan Karlsson (de hoofdpersoon).’ dacht ik in het begin nog. Later bleek het eigenlijk best een hufter te zijn, en een moordenaar, en een oplichter, en hij was ook nog vrij dom en egoïstisch. De andere personages waren al net zo irritant, zeker de hulpjes van Allan. Zeker die ene die dertig jaar lang gestudeerd had en dan én bijna dokter én bijna kok én bijna advocaat én bijna historicus was, of wat hij ook allemaal mag zijn. Heel bijzonder dat hij toevallig alles wist! Nee, niet echt. 

Eerlijk gezegd hoopte ik grondig dat de hoofdpersoon door of de politie of de bende criminelen die hij dwars had gezeten werd gepakt. Dat gebeurde maar niet voor een ruime driehonderd pagina's. En tot overmaat van ramp kwam er ook nog eens een olifant op het toneel. Een OLIFANT. Nou, hilarisch. Nogal cliché hoor voor een ‘grappige’ schrijver, ineens met een totaal random dier op de proppen komen. Een Afrikaanse olifant in Zweden, totaal onverwacht en spontaan! Nee, niet echt.

Zoals je kan lezen, vond ik het nogal een geforceerd geschreven boek met niet-grappige grapjes. Van die ‘lach of ik schiet’ grapjes, en daar hou ik niet zo van. Maar ik begrijp best dat veel mensen het wel een leuk boek vinden, ik gewoon niet. Met enige moeite en tegenzin heb ik het uitgelezen omdat ik telkens dacht: ‘Maar dit boek was toch zo leuk? Het wordt vast beter.’ Nee, niet echt.

Wat ik wél serieus leuk vond aan het boek was dat de wereldgeschiedenis wordt verteld met Allan Karlsson in de hoofdrol, alles wat hij in zijn lange leven heeft gedaan. Van die gebeurtenissen uit geschiedenisboeken waarbij je bij een potje Triviant denkt: 'Die moet ik onthouden voor de volgende partij.' En dat lukt natuurlijk nooit.  Een kijkje in de wereldgeschiedenis. Aangezien ik wel heel erg van historische romans hou, had daar van mij de nadruk op mogen liggen. Niet op die absoluut niet spannende achtervolgingstocht die Allan en zijn maatjes maken.

Zo, heb ik mijn zeikblog toch nog met een (voorzichtige) glimlach afgesloten. Tijd om mijn bed weer op te zoeken.