Littekens

Nu ik dit typ ben ik het voor het eerst in weken pleistervrij. Een unicum, beste mensen. Ik presteer het om vrijwel altijd wel ergens een pleister te moeten plakken. Als ik geen pleister nodig heb, snijd ik mezelf wel ergens aan, of ik stoot mijn hoofd, of mijn knie. 

De laatste weken is het goed raak, vraag me niet waarom. Ik heb het voor elkaar gekregen om een strijkijzer op mijn voet te laten vallen met een brandblaar als resultaat. Ook ben ik tijdens mijn werk met mijn onderrug tegen een deurklink aan geknald, resultaat: een fikse blauwe plek. Klap op de vuurpijl: mijn pols gebrand aan een pan met weer een brandblaar tot gevolg, staat mooi bij mijn andere brandwonden die mijn polsen rijk zijn. Als je niet beter wist zou je denken dat ik een liefhebber ben van automutilatie.

Laat ik het kleine leed niet vergeten! Ik heb in drie weken tijd drie glazen kapot gemaakt tijdens de afwas en met eentje heb ik in mijn vinger gesneden waardoor het afwaswater rood werd. Daarnaast heb ik een keer of drie, tijdens werk of thuis, mijn hoofd gestoten aan een balk of aan de rand van een bed. 

Het leuke van dit alles is dat mijn huid erg graag littekens vormt. Door het kleinste wondje krijg ik al een eeuwige herinnering in mijn huid geplakt. Ik kan op mijn benen nog precies zien wanneer ik dat ongelukje met een fietsketting had en wanneer ik zo slim was om een bot scheermesje te gebruiken vlak voor een schoolfeest. 

Mijn beste moment van het jaar had ik een paar maanden geleden. Mijn geliefde knipt zijn nagels altijd met een schaartje, en ik besloot dat ook eens te proberen. Geen goed idee. Ik sneed mezelf behoorlijk diep in mijn vinger en had wederom een pleister nodig. Omdat het stevig bloedde moest de pleister er van mij redelijk stevig omheen gewikkeld worden. Ik ging die avond nog hardlopen met mijn pijnlijke vinger en vervolgens slapen. 
's Nachts werd ik wakker met een enorm pijnlijke, kloppende vinger en ik wilde mijn pleister vervangen. Nadat ik dat voor elkaar had gekregen werd ik flauw en ging snel op een stoel zitten. Het kwaad was al geschiet. Ik viel flauw en landde met mijn hoofd en knieën op de harde vloer. Trillend werd ik wakker, ALLES deed pijn door die stomme vloer. De volgende dag ben ik gewoon gaan werken, hetzij met een nog immer bonkend hoofd en protesterende knie. 

Mijn geliefde vroeg pas met een gezicht vol verbazing hoe de pleisters op konden zijn, hij had ze nooit nodig gehad. Ja ik wel, welkom in mijn wereld, waar een jaarvoorraad pleisters, sterilon/alcohol en pijnstillers soms niet aan te slepen zijn. Gelukkig heb ik tot toe mezelf vooral klein leed toegegaan en geen grote ongelukken berokkend. 
Als iemand een antibrokkenpilootcursus weet, licht me alsjeblieft in!